Опубликовано Оставить комментарий

Cheek: "Olin masentunut jo lapsena".

Cheek hakeutui psykiatrille mielialamuutosten takiaJare ”Cheek” Tiihonen uskoo, että sairasti masennuksen jo lapsena. Aikuisena hän hakeutui psykiatrille kaksisuuntaisen mielialahäiriön takia.
”Olin ensimmäisen kerran masentunut kuudennella luokalla. Niin olen ajatellut jälkikäteen.

Äitini on kertonut, etten käynyt ­eräänä ­kesänä missään. Kaksoisveljeni Jere eli ­täysillä sen kesän, mutta minä olin vain ­kotona. En halunnut pyytää ketään leikkimään. Minua ei kiinnostanut mikään.
Ensimmäiset ­ahdistus-­ ja paniikkikohtaukset sain vuonna 2006. Kävelin Lahden Aleksanterin­kadulla, kun minuun iski paniikki. Kaikki ­ahdisti: Lahti ja siellä asuminen. Se, miten kaikki tunsivat minut ja minulla oli ­maine jonkinlaisena mustana lampaana.
Kotona havahduin siihen, että olin istunut sohvalla kolme tuntia, enkä ollut tajunnut ajan kulua. Hain apua, ja aloitin psykoterapian.

HAKEUDUIN PSYKIATRILLE MIELIALAHÄIRIÖN VUOKSI

Vuonna 2009 tuli kovempi romahdus. Jouduin hakeutumaan psykiatrille. Tiesin, ­että olen masentunut, mutta psykiatri huomasi, ­että mielialani nousevat ja laskevat. Se ­tarkoitti kaksisuuntaista mielialahäiriötä. Sain lääkityksen ja aloin käydä myös psykiatrin luona viikoittain.
Elämäni suurimmat paineet koin ­vuonna 2014. Jo pari vuotta aiemmin lehdet olivat ­alkaneet kirjoittaa minusta taukoa­matta. ­Jokaisella oli mielipide, ja tekemisiäni vähäteltiin ja vääristeltiin.
Takana oli jäähallikiertue, ja olin aika finaalissa. Olin ajatellut pitää lomaa, mutta sitten päätettiin tehdä stadionkeikka.
Lopulta palavereissa istuminen ja suurien summien liikuttelu alkoivat hajottaa päätäni. Se oli raskasta, vaikka homma saatiin maaliin ­kunnialla. Ajattelin, että ­aurinko paistaa kaiken jälkeen. Jäin ­tauolle rentoutumaan.
Mutta musta kuoppa ­odotti minua taas. Olin ennen Alpha Omega -levyn tekoa pienentänyt lääkeannostani liikaa. Silloin ­tärähti. Levyn tekemisen paine sai minut kieriskelemään studion lattialla sikiöasennossa.

PAINETTA VOI SIETÄÄ VAIN VÄHÄN

En ole koskaan tehnyt itselleni mitään epätoivon hetkinä. Olen miettinyt, mitä olisi tapahtunut, jos en olisi saanut apua. Pahimmillaan edessä näkyi pelkkää mustaa ja tuntui, että mikään ei voi nostaa minua ­kuopasta. Toivoin, etten ­heräisi, ja kaikki katoaisivat ­ympäriltäni.
Kokemukseni ovat lisänneet paineen­sieto­kykyäni. Samalla olen oppinut, että ihminen kestää painetta vain jonkin aikaa.
Tällä hetkellä olo tuntuu hyvältä. En ole ­itselleni enää yhtä armoton. Olen ­tyytyväinen elämääni ja saavutuksiini. Kun saan ­tehtyä kolmiosaisen saagani viimeisen osan levyn ja kirjan jälkeen, koen, että olen täyttänyt elämän­tehtäväni.”

CHEEKIN HYVÄN OLON VINKIT

Kirjat. Olen oppinut tsemppi- ja menestyskirjoista, että voin suhtautua asioihin toisin.
Terapia. Itsetuntemukseni on parantunut terapiassa. Maailmani on rakentunut myönteisemmäksi.
Läheiset. Olen saanut tukea lähipiiriltäni. Olen puhunut vanhemmille, kaksoisveljelle ja  psykiatrille.
kauneusjaterveys.fi

Опубликовано Оставить комментарий

Ritva jäi masennuksen takia työkyvyttömyyseläkkeelle 43-vuotiaana: "Minua kohdellaan menetettynä tapauksena".

Asiantuntijoiden mukaan masennuksen puutteellinen kuntoutus on taustalla siinä, miksi niin iso osa suomalaisista jää työkyvyttömyyseläkkeelle mielenterveyden häiriön vuoksi. Kuvituskuva.Asiantuntijoiden mukaan masennuksen puutteellinen kuntoutus on taustalla siinä, miksi niin iso osa suomalaisista jää työkyvyttömyyseläkkeelle mielenterveyden häiriön vuoksi. Kuvituskuva. (PASI LIESIMAA)

Ritva jäi määräaikaiselle työkyvyttömyyseläkkeelle 43-vuotiaana masennuksen vuoksi. Hän osallistui useisiin työkokeiluihin, joista yksi onnistui kohtuullisen hyvin, sillä työ oli kevyttä toimistotyötä ja työaikaa pystyi säätelemään itse.
Toinen rankempi työjakso ei kuitenkaan onnistunut, minkä vuoksi määräaikaista työkyvyttömyysseläkettä jatkettiin. Ritva kävi myös psykiatrisella poliklinikalla, mutta koki, ettei kuntoutus ollut riittävää. Hänellä oli masennuksen lisäksi epämääräisiä kipuja.
— Hirvittävän vaikea oli saada sellaista apua, että tutkittaisiin perusteellisesti, saati että saisi kuntouttavia toimia. Varmasti olisi voinut enemmänkin tehdä.
Lopulta Ritvalle myönnettiin 48-vuotiaana pysyvä työkyvyttömyyseläke masennuksen vuoksi.
— Siinä vaiheessa, kun sain päätöksen vakituisesta eläkkeestä, hoito loppui kokonaan. Minulle sanottiin puhelimessa, että sittenhän sun asiakkuuden voi lopettaa.

Raha ratkaisee?

Ritva uskoo, että paremmalla kuntoutuksella hänen työkykynsä olisi ollut mahdollista palauttaa.
— Kyllä mä kuitenkin olen aika toimintakykyinen. Paljon pystyy omalla asenteella vaikuttamaan ja miten asioita organisoi ja voimia jakaa.
Tällä hetkellä Ritva tekee vapaaehtoistyötä.
— Jos työtehtäviä olisi riittävästi räätälöity ja kuntoutus ollut tehokkaampaa, uskon, että pystyisin tekemään myös varsinaisia töitä.
— Nyt minua kohdellaan yhteiskunnan kannalta menetettynä tapauksena. Ei pidetä enää toivoakaan siitä, että olisin tuottava yhteiskunnan jäsen. Kuntoutukseen käytettävissä oleva raha tässä kai ratkaisee, hän toteaa.
Ritva nimi on muutettu haastateltavan toiveesta.

Опубликовано Оставить комментарий

Лола Плехова. Жизнь без обид.

Картинки по запросу Жизнь без обид.Обида – чувство способное нанести непоправимый вред не только нашим отношениям с окружающими, но и здоровью. Можно ли научиться жить без обид?
В последнее время всё чаще говорят о том, что наши негативные эмоции не исчезают бесследно. Они непременно отражаются на нашем здоровье, а обида, будучи одной из самых коварных эмоциональных реакций, подтачивает его особенно сильно.
Когда обида уже затаилась где-то в глубине нашей души, справится с ней, как правило, очень сложно. А самые распространённые советы – высказать обиду, написать на листе бумаги, а потом порвать или сжечь его и т.д. – приносят лишь кратковременное облегчение, загоняя эти обиды всё глубже. Банальные фразы утешения тоже малоэффективны.
А всё потому, что мы пытаемся работать со следствиями, а не с причинами, которые и порождают все наши беды. Вот если бы нам удалось искоренить причину всех обид, то и «прорабатывать» было бы нечего.
Если разобраться, то причина любой обиды – это недовольство. Когда слова или действия других людей не отвечают нашим ожиданиям, мы в первую очередь чувствуем недовольство, которое перетекает в самые разные эмоциональные реакции, включая и обиды. Значит, надо научиться жить так, чтобы ничто в этом мире не могло вызвать в тебе недовольство.
Этого добиться не так сложно, как кажется на первый взгляд.
Мне самой нужно было сделать немало ошибок в отношениях с окружающими меня людьми, чтобы понять, что люди, разговаривающие на одном языке, по-разному воспринимают одни и те же слова. Восприятие окружающего мира основано только на личном опыте, который у каждого индивидуален. Опыт же формируется не количеством прожитых лет, а уровнем развития сознания и разнообразием жизненных ситуаций за спиной каждого человека. Иными словами, возраст человека совсем не означает его зрелости, и взрослые люди часто не только ведут себя как дети, они так же воспринимают и мир вокруг.
Если исходить из того, что люди – это всего лишь дети, капризные и взбалмошные, порой не ведающие что творят, то жить станет намного легче. Вы ведь не обижаетесь на своего ребёнка, когда он поступает плохо? Вы знаете, что это всего лишь ребёнок, он познаёт мир и имеет право на ошибки. Мы все имеем право на ошибки. Мы растём и взрослеем именно тогда, когда преодолеваем свои заблуждения, сталкиваясь с самыми разными жизненными ситуациями.
Маленький ребёнок будет прыгать с дивана, вопреки предупреждениям родителей, даже если порой он и приземляется неудачно. Но только до тех пор, пока не получит действительно сильный удар.
Также и с нами: наши недостатки, будут настойчиво возвращать в нашу жизнь похожие ситуации, создавая всё новые и новые проблемы, пока мы не обратим, наконец, на них внимания. Кому-то достаточно получить всего один небольшой удар, чтобы усвоить урок, а кто-то впитает мудрость жизни далеко не с первого раза.
Так вот, если с вами и поступили плохо, не стоит пытаться наказать обидчика, не стоит и упрекать человека за недостойное поведение и копить обиды. Мы ведь не знаем путь этой души. Вполне может быть, что вы просто находитесь в разных жизненных возрастных категориях – только и всего. В такие моменты важно лишь помнить, что жизнь сама позаботится о нём. Скорее, не обида должна зародиться в душе, а сострадание – неизвестно, сколько потрясений ему придётся пройти на жизненном пути, чтобы понять, как нужно относиться к окружающим.
С другой стороны, никто из нас не может похвастаться своей непогрешимостью. Мы привыкли оценивать справедливость жизни не в отношении себя, а в отношении других людей: сначала мы требуем от других, и далеко не всегда примеряем этот же закон к самим себе. Ведь в любом взаимодействии всегда есть две стороны. Не бывает абсолютно правых людей. Мы — такие же дети, как и остальные. Может, чуть взрослее, а может — и помладше.
Вы когда-нибудь наблюдали за спорами между детьми? Я не раз была свидетелем самых разных ссор не только между ровесниками, но и между разновозрастными детьми. Но никогда я не могла встать на сторону одного из них. Каждая сторона в чем-то, да поступила неправильно. Когда мои собственные дети начинают делить что-то между собой, я стараюсь показать каждому из них, в чем именно они были не правы. И тогда не возникает между ними никаких обид. Более того, я заметила, что и ситуации не повторяются.
Когда же мы сами находимся в похожих ситуациях, к сожалению, рядом с нами не находится тех, кто мог бы показать нам наши ошибки. И тогда они, из жизненных уроков превращаются в камни преткновения.

Чтобы обиды навсегда покинули нашу жизнь, надо перестать искать причины своих собственных неудач и страданий в окружающих нас людях. Если бы мы относились к жизни, как к школе нашего развития, мы бы и взрослели менее болезненно…
Теперь, когда я сама сталкиваюсь с непониманием или сложной ситуацией в отношениях с кем-либо, я всегда вспоминаю фразу из книги Конкордии Антаровой «Две Жизни»: «Никто тебе не друг, никто тебе не враг, но каждый человек тебе – Учитель».